Manc i Marti żyli w zgodzie. Orali swoje zagony, a ich dzieci – Sali i Weronika – bawiły się w łanach zbóż jak w złocistych falach. Do czasu. To punkt wyjścia historii aluzyjnie nawiązującej do arcydzieła Szekspira. Romeo i Julia na wsi (Romeo und Julia auf dem Dorfe) GOTTFRIEDA KELLERA (1819-1890) – opowiadanie umieszczone w tomie Ludzie z Seldwili.
Między polami sąsiadów był bezpański zagon. Obaj gospodarze go przykrawali – każdy ze swojej strony. I z czasem coraz bardziej kłócili się o ten kawałek ziemi, który wreszcie – po licytacji – przypadł Mancowi, co oprotestował jego adwersarz.
Niechęć przerodziła się we wrogość. Mężczyźni podupadli finansowo, a po dziesięciu latach sporu wręcz tonęli w długach, bo w gniewie nie dostrzegli, iż trzymają ich w garści sprytni spekulanci. Żona Martiego zmarła ze zgryzoty, a małżonka Manca – zła, zachłanna intrygantka – podjudzała męża do dalszej walki. Ich dzieci również oddaliły się od siebie. Sali czuł do dziewczyny odrazę, ona do niego – pogardę.
Minęło sporo czasu. Drogi Weroniki i Saliego ponownie się skrzyżowały. Wśród łanów dojrzewających zbóż rozkwitła miłość. Na przekór nienawiści. Ale ojciec dziewczyny był zdeterminowany, by rozdzielić młodych. Podczas tej próby został raniony przez chłopaka w głowę. W konsekwencji – po perypetiach – trafił do zakładu dla obłąkanych. Mancowi zaś wiodło się lepiej. Został paserem. I absolutnie nie rozumiał syna.
Nieszczęśni kochankowie – wyobcowani ze środowiska, nieakceptowani w rodzinach – zdecydowali, że zostaną razem. Mimo wszystko. Ich losy splotły się nierozerwalnie. Na życie i śmierć. Bo jak śmierć potężna jest miłość… Co uczynili w tej matni, z której nie było wyjścia? Pamiętajmy, że opowiadanie nawiązuje do tragedii Szekspira…
Między polami sąsiadów był bezpański zagon. Obaj gospodarze go przykrawali – każdy ze swojej strony. I z czasem coraz bardziej kłócili się o ten kawałek ziemi, który wreszcie – po licytacji – przypadł Mancowi, co oprotestował jego adwersarz.
Niechęć przerodziła się we wrogość. Mężczyźni podupadli finansowo, a po dziesięciu latach sporu wręcz tonęli w długach, bo w gniewie nie dostrzegli, iż trzymają ich w garści sprytni spekulanci. Żona Martiego zmarła ze zgryzoty, a małżonka Manca – zła, zachłanna intrygantka – podjudzała męża do dalszej walki. Ich dzieci również oddaliły się od siebie. Sali czuł do dziewczyny odrazę, ona do niego – pogardę.
Minęło sporo czasu. Drogi Weroniki i Saliego ponownie się skrzyżowały. Wśród łanów dojrzewających zbóż rozkwitła miłość. Na przekór nienawiści. Ale ojciec dziewczyny był zdeterminowany, by rozdzielić młodych. Podczas tej próby został raniony przez chłopaka w głowę. W konsekwencji – po perypetiach – trafił do zakładu dla obłąkanych. Mancowi zaś wiodło się lepiej. Został paserem. I absolutnie nie rozumiał syna.
Nieszczęśni kochankowie – wyobcowani ze środowiska, nieakceptowani w rodzinach – zdecydowali, że zostaną razem. Mimo wszystko. Ich losy splotły się nierozerwalnie. Na życie i śmierć. Bo jak śmierć potężna jest miłość… Co uczynili w tej matni, z której nie było wyjścia? Pamiętajmy, że opowiadanie nawiązuje do tragedii Szekspira…
Keller Gottfried, Romeo und Julia auf dem Dorfe; Der Schmied seines Gluckes, Rzeszów 1998. ISBN 8387602264 (sygnatura: 150037).
Keller Gottfried, Romeo und Julia auf dem Dorfe, Munchen 1990. ISBN 3125591708 (sygnatura: 131954).
Keller Gottfried, Romeo und Julia auf dem Dorfe, Munchen 1990. ISBN 3125591708 (sygnatura: 131954).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz