Ten film nie ma wyraźnego początku ani zakończenia. Po prostu – płynie. Jak życie. I emanuje niezwykłym ciepłem osobowości tytułowej Mateczki.
Toshiko Fukuhara jest młodą dziewczyną, nieco buntowniczo nastawiona do życia. Jej oczami obserwujemy codzienność ubogiej rodziny we wczesnych latach powojennych.
Mała pralnia, zniszczona podczas niedawnych bombardowań. Teraz wznowiła działalność, ale z trudem daje utrzymanie małżeństwu z czwórką dzieci. Właściciel ciężko choruje i po kilku latach umiera. Wkrótce po nim odchodzi także syn. Zostaje troje dzieci, a trud ich wychowania i troska o byt spadają na ramiona bardzo już zapracowanej Masako Fukuhary. Zakład nie przynosi jednak takich zysków, by wystarczyło pieniędzy na chleb dla wszystkich. Młodszą córkę trzeba oddać na wychowanie bogatemu małżeństwu. Dorastająca, zadziorna córka pozostaje i przysparza matce niemało dodatkowych trosk.
I oto pojawia się pomocnik. Samotny mężczyzna, którego kiedyś zatrudniali, ale z czasem (w rozpaczliwej sytuacji materialnej) został odprawiony. Teraz okazuje się niezwykle przydatny i staje się niemal członkiem rodziny.
Nastoletnia Toshiko, poznająca pierwsze uroki miłości, zaczyna rozumieć, że również matka ma prawo do cichego szczęścia. I coraz baczniej obserwuje ją i jej pomocnika. Kobieta jednak zabija w sobie własne pragnienia, gdyż woli całkowicie poświęcić się dzieciom. Cieszy się ich dorastaniem. Ich małymi radościami. A gdy starsza córka nietaktownie zapyta ją, czy jest szczęśliwa, nie otrzyma odpowiedzi…
W czym tkwi niezwykły urok tej prostej opowieści? Dostrzegamy go w twarzy wiecznie zapracowanej Masako. Pełnej miłości, troski i bezgłośnego wyrzeczenia. W twarzy osoby autentycznie dobrej. I w ogromnej wartości jej cichej egzystencji.
Mateczka (Okaasan). Reż. Mikio Naruse. 1952. Japonia. 1 godz. 38 min. Główne role: Kinuyo Tanaka (Masako Fukuhara) i Kyoko Kagawa (Toshiko Fukuhara).
Toshiko Fukuhara jest młodą dziewczyną, nieco buntowniczo nastawiona do życia. Jej oczami obserwujemy codzienność ubogiej rodziny we wczesnych latach powojennych.
Mała pralnia, zniszczona podczas niedawnych bombardowań. Teraz wznowiła działalność, ale z trudem daje utrzymanie małżeństwu z czwórką dzieci. Właściciel ciężko choruje i po kilku latach umiera. Wkrótce po nim odchodzi także syn. Zostaje troje dzieci, a trud ich wychowania i troska o byt spadają na ramiona bardzo już zapracowanej Masako Fukuhary. Zakład nie przynosi jednak takich zysków, by wystarczyło pieniędzy na chleb dla wszystkich. Młodszą córkę trzeba oddać na wychowanie bogatemu małżeństwu. Dorastająca, zadziorna córka pozostaje i przysparza matce niemało dodatkowych trosk.
I oto pojawia się pomocnik. Samotny mężczyzna, którego kiedyś zatrudniali, ale z czasem (w rozpaczliwej sytuacji materialnej) został odprawiony. Teraz okazuje się niezwykle przydatny i staje się niemal członkiem rodziny.
Nastoletnia Toshiko, poznająca pierwsze uroki miłości, zaczyna rozumieć, że również matka ma prawo do cichego szczęścia. I coraz baczniej obserwuje ją i jej pomocnika. Kobieta jednak zabija w sobie własne pragnienia, gdyż woli całkowicie poświęcić się dzieciom. Cieszy się ich dorastaniem. Ich małymi radościami. A gdy starsza córka nietaktownie zapyta ją, czy jest szczęśliwa, nie otrzyma odpowiedzi…
W czym tkwi niezwykły urok tej prostej opowieści? Dostrzegamy go w twarzy wiecznie zapracowanej Masako. Pełnej miłości, troski i bezgłośnego wyrzeczenia. W twarzy osoby autentycznie dobrej. I w ogromnej wartości jej cichej egzystencji.
Mateczka (Okaasan). Reż. Mikio Naruse. 1952. Japonia. 1 godz. 38 min. Główne role: Kinuyo Tanaka (Masako Fukuhara) i Kyoko Kagawa (Toshiko Fukuhara).
 |
| źródło |
Bibliografia
Stanisław Janicki, Film japoński. Fakty, dzieła, twórcy, Warszawa 1982, s. 83-84 (sygnatura: 97427)
Stanisław Janicki, Film japoński. Fakty, dzieła, twórcy, Warszawa 1982, s. 83-84 (sygnatura: 97427)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz