Ta powieść została opublikowana w 2006 roku. Jej twórcą jest CORMAC MCCARTHY (ur. 1933), czyli jeden z najwybitniejszych współczesnych pisarzy amerykańskich. Twórca dzieł mrocznych, nierzadko pełnych okrucieństwa i przemocy, ale wyrażających w ten sposób ogólnoludzkie prawdy o pełnych grozy skłonnościach ludzkiej natury, nad którymi trzeba nieustannie panować.
Droga. Wizja świata po totalnej katastrofie. Wojnie? Klęsce ekologicznej? Autor nie precyzuje. Niedookreślony pozostaje również czas wydarzeń. Połączywszy brak tych podstawowych danych i zaprezentowaną ponurą, bezbarwną rzeczywistość z przykuwającym uwagę poetyckim stylem, absolutnie nieprzystającym do tego, co zostało przedstawione – domyślamy się paraboli. Drogi z pewnością nie powinno się czytać jednowymiarowo, lecz metaforycznie, nawet archetypicznie.
Głównymi bohaterami są ojciec i jego kilkuletni syn. Bez imion. Bez szczegółowej charakterystyki. Postaci jak z moralitetu. Jakimś cudem ocaleli z wszechogarniającej katastrofy. Chłopiec ma świadomość Zła. I chce stać po stronie Dobra. Ojciec już częściowo zatracił różnicę między tymi pojęciami. Czując ciężar odpowiedzialności za życie dziecka, ucieka przed ludźmi. Bo w tej rzeczywistości największym zagrożeniem jest człowiek. Po drogach grasują grupy zgłodniałych kanibali. Puste domy zieją martwotą, a jednocześnie stanowią potencjalne zagrożenie. W niejednym czai się banda ludożerców. Martwa przyroda nie przynosi ukojenia, bo jej prawie nie ma. Wszystko spowija szarość. Nigdzie nie jest bezpiecznie. Nigdzie nie ma przystani. Znikąd nie ma ratunku.
Bohaterowie idą do Oceanu. Wracają – chciałoby się powiedzieć – z Końca do Początku. Z Apokalipsy do Genesis. Do czasów, gdy Duch unosił się nad wodami. Martwy świat znowu trzeba będzie zapełnić żywymi istotami. Trzeba będzie też odbudować system wartości. Kto przeżyje? Kto zapali światło nad smutną Ziemią? I kiedy? Trwoga ogarnia odbiorcę tej wstrząsającej powieści, gdy pomyśli, że takie nieszczęście może spaść na bezbronną planetę za wiele lat… lub jutro.
Droga. Wizja świata po totalnej katastrofie. Wojnie? Klęsce ekologicznej? Autor nie precyzuje. Niedookreślony pozostaje również czas wydarzeń. Połączywszy brak tych podstawowych danych i zaprezentowaną ponurą, bezbarwną rzeczywistość z przykuwającym uwagę poetyckim stylem, absolutnie nieprzystającym do tego, co zostało przedstawione – domyślamy się paraboli. Drogi z pewnością nie powinno się czytać jednowymiarowo, lecz metaforycznie, nawet archetypicznie.
Głównymi bohaterami są ojciec i jego kilkuletni syn. Bez imion. Bez szczegółowej charakterystyki. Postaci jak z moralitetu. Jakimś cudem ocaleli z wszechogarniającej katastrofy. Chłopiec ma świadomość Zła. I chce stać po stronie Dobra. Ojciec już częściowo zatracił różnicę między tymi pojęciami. Czując ciężar odpowiedzialności za życie dziecka, ucieka przed ludźmi. Bo w tej rzeczywistości największym zagrożeniem jest człowiek. Po drogach grasują grupy zgłodniałych kanibali. Puste domy zieją martwotą, a jednocześnie stanowią potencjalne zagrożenie. W niejednym czai się banda ludożerców. Martwa przyroda nie przynosi ukojenia, bo jej prawie nie ma. Wszystko spowija szarość. Nigdzie nie jest bezpiecznie. Nigdzie nie ma przystani. Znikąd nie ma ratunku.
Bohaterowie idą do Oceanu. Wracają – chciałoby się powiedzieć – z Końca do Początku. Z Apokalipsy do Genesis. Do czasów, gdy Duch unosił się nad wodami. Martwy świat znowu trzeba będzie zapełnić żywymi istotami. Trzeba będzie też odbudować system wartości. Kto przeżyje? Kto zapali światło nad smutną Ziemią? I kiedy? Trwoga ogarnia odbiorcę tej wstrząsającej powieści, gdy pomyśli, że takie nieszczęście może spaść na bezbronną planetę za wiele lat… lub jutro.
McCarthy Cormac, Droga, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2010. ISBN 9788308044230 (sygnatury: 166663, 169355).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz